<Ανεργία-μαύρη εργασία>

Η ανεργία είναι ο πιο κακός σύμβουλος στις αποφάσεις του ατόμου και ασκεί καταλυτικό ρόλο στις συμπεριφορές του.
Η ανεργία δημιουργεί περίεργους συνειρμούς και η επαπειλούμενη φτώχεια που οδηγεί το άτομο πρώτα στον ρόλο παράσιτου της οικογένειας και μετά στην αποπομπή του από την κοινωνική του ομάδα,τελικά το περιθωριοποιεί και το θέτει εκτός κοινωνικών και πολιτικών διεργασιών και διεκδικήσεων.
Η ανεργία χρησιμοποιείται ποικιλοτρόπως από τους κατέχοντας τις εξουσίες. Η κυβέρνηση προσποιείται με έντεχνο τρόπο ότι έχει μειώσει το ποσοστό ανεργίας και έχει αυξήσει τον αριθμό των απασχολουμένων. Την ίδια στιγμή όμως τα ασφαλιστικά ταμεία δεν έχουν κέρδος από την αύξηση αυτή και στην πραγματικότητα αντιμετωπίζουν διόγκωση των ελλειμμάτων τους.

Η ανεργία μειώνει τις αντιστάσεις των ατόμων και τα μεταβάλλει σε πειθήνια όργανα και ευκόλως εκμεταλλεύσιμους εργαζόμενους, οι οποίοι συμμετέχουν αναγκαστικά στον παράνομο πλουτισμό διαφόρων εργοδοτών καθώς και στην αφαίμαξη των ασφαλιστικών ταμείων.

Είναι γνωστό σε όλους μας και στην κοινωνία, ότι στο σύγχρονο κόσμο των κερδών και των νέων μορφών εκμετάλλευσης, ως σύγχρονη μάστιγα, παρατηρείται το φαινόμενο της «μαύρης» εργασίας, της ανασφάλιστης εργασίας και ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων και ενός συνόλου ειδικοτήτων που δεν αναγνωρίζεται ότι υπάρχουν.

Όλα αυτά όμως δημιουργούν έναν κύκλο εργασιών που από την μια δημιουργεί παράνομο πλουτισμό και από την άλλη ακυρώνει δικαιώματα των εργαζομένων.

Σε μια περίοδο που τα ασφαλιστικά ζητήματα έχουν τοποθετηθεί στην προκρούστεια κλίνη της Κυβέρνησης και των μεγάλων ελληνικών και ξένων συμφερόντων, το ερώτημα προς τους Κυβερνώντες είναι τι προτίθενται να κάνουν για τους εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς να τους αναγνωρίζεται η ειδικότητά τους και κυρίως για τους εργαζόμενους καλλιτέχνες, που υπόκεινται σε άγρια εκμετάλλευση από τους ιδιοκτήτες των κέντρων διασκέδασης.

Ένας εργαζόμενος χορευτής απασχολείται δύο με τρεις φορές την εβδομάδα, πάντα νύκτα κάτω απο δύσκολες συνθήκες, αμείβεται με εξευτελιστικούς μισθούς, χωρίς ασφάλιση, χωρίς δικαιώματα, χωρίς κανόνες υγιεινής και ασφάλειας.

Αυτοί οι εργαζόμενοι δε πρόκειται ποτέ στην ζωή τους να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Σ’ αυτούς τους εργαζόμενους, που για να παρέχουν μισή ή μια ώρα διασκέδαση πρέπει να εργαστούν στο σπίτι τους τέσσερις με πέντε ώρες καθημερινά, το Κράτος απουσιάζει παντελώς.

Γι’ αυτούς τους εργαζόμενους δεν υπάρχει καμία πρόνοια. Αναγκάζονται να εργαστούν σε μια , δύο ή και τρεις δουλειές για να αποκτήσουν ένα μηνιαίο εισόδημα των 750 ευρώ.

Για τους εργαζόμενους αυτούς τι θέση παίρνουν οι Κυβερνώντες, τα Κόμματα και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και των Δευτεροβαθμίων Οργανώσεων;